Het verhaal van een jong renpaard

Door Kamila Olbromska

…het gebeurde gisteren en het zal me nog lang blijven heugen. Het is slechts één voorbeeld van vele, binnen een industrie die gerund wordt door geld en hebzucht en het harteloos misbruik van een onschuldig dier, die als hij enigszins de kans krijgt, er alles voor over heeft om ons gelukkig te houden.

Ik weet dat er veel gezegd en geschreven wordt op internet en op televisie en ik weet ook dat er mensen zijn die zeggen dat veel meldingen van vermeende gevallen van wreedheid en onmenselijke handeling slechts op speculatie berusten en propaganda zijn.
Ik schrijf dit om jullie allemaal te verzekeren dat dit niet waar is en ik spreek hier uit persoonlijke ervaring.

Ik ben al jaren goed bevriend met de vriendin in dit verhaal. Haar vader trainde renpaarden en zij nam zijn droom over om een Melbourne Cup winnaar te fokken en te trainen, dus haar besluit om uit deze industrie te stappen, viel erg zwaar. Toen ik net begon met mijn studie voor verpleegkundige en mijn vriendin net begon als trainer, heb ik een paar jaar voor haar gewerkt. Ik was ervan overtuigd dat alle paarden op de renbaan behandeld werden zoals haar paarden, dus ik was totaal niet voorbereid voor wat ik deze najaarsmorgen met mijn eigen ogen zou aanschouwen.
Een paard voor eigen gewin gebruiken, is altijd misbruik. Velen van ons zijn in het verleden de misbruiker geweest, door onwetendheid, maar zijn wijzer geworden door educatie en hebben hun manieren veranderd.
Dit verhaal gaat over opzettelijke wreedheid en is niet een op zich staand geval. De wreedheid achter de glamour van paardenrennen is echt en jammer genoeg nog legaal ook. Laten we dit tot het verleden gaan laten behoren.

Mijn vriendin is in het proces om haar Volbloed stoeterij in de Hunter Valley te verkopen. Ze is teleurgesteld geraakt als trainer in de rensport en is de hele boel aan het opdoeken. Nu wordt het voor een paar jaar aan een rijk persoon verhuurd en terwijl ik haar hielp haar spullen te pakken, kwam er een veewagen met paarden het erf op.
De laatste paar maanden heb ik haar veel verteld over wat ik allemaal geleerd heb over het effect van bitten en hoefijzers en wat de rensport met een paard doet. Ondanks haar familie achtergrond, die dus volop in de rensport zitten, heeft ze toch alles wat ik vertelde aangenomen. Misschien ben ik wel één van de redenen dat ze gestopt is met renpaarden trainen, misschien ook niet, maar dat hoop ik wel.

De mensen die nu huren, hadden al 40 paarden lopen en nu kwamen er nog eens 12 bij, sommige vers van de veiling. Ik zag hoe ze uitgeladen werden en op een lijst aangekruisd werden, geen namen, alleen geïdentificeerd door ras, geslacht en een nummer. Deze mensen hadden het afgelopen jaar al 50 miljoen dollar op veilingen aan paarden uitgegeven. Zielige, doodsbange baby’s, bit in hun mond, werden ze door mannen van de veewagen afgehaald. Ik heb de familie van mijn ex-man met hun renpaarden zien omgaan en die van deze vriendin, maar deze kant had ik nog nooit gezien. Het is zo anders om het in het echt te zien, in plaats van op een beeldscherm van de computer of tv.

Ik zette de doos die ik droeg in de vrachtwagen en keek terwijl de chauffeur van de veewagen schreeuwde naar een jonge hengst in de veewagen. Toen kwam hij naar buiten om de voorman te vertellen dat er net 2 miljoen dollar voor hem was betaald, terwijl het volgens hem een bastaard was. Toen ging hij terug de veewagen in en ging verder met schreeuwen, gevolgd door een aantal schoppen en toen zag ik hem het halstertouw aan het hoofdstel vastmaken. Toen haalde hij de hengst uit de wagen, met wilde ogen, doodsbang en aan het bit meegetrokken, terwijl hem allerlei rottigheid toegewenst werd, alleen omdat hij bang was. Toen ze beneden aan de laadklep kwamen, gaf de man nog een paar flinke rukken aan het halstertouw, dat aan het bit in de mond vast zat. De jonge hengst steigerde en sloeg met zijn voorbenen om daarna flink geslagen en nog meer uitgescholden te worden. De medewerkers van de nieuwe huurder lachten terwijl de man dit arme dier bleef slaan tot ze bij de hengstenwei aankwamen.
Ik vroeg mijn vriendin hoe ze daar dagelijks naar had kunnen kijken? Ze zei dat dit was waarom ze eruit wil, ze wil het niet meer zien.

Nadat iedereen weg was en onze vrachtwagen volgeladen was, ging ik naar die jonge hengst toe. Hij stond in een hoek van zijn weitje en keek achterdochtig naar me. Nog zo jong en nu al zo bang. Op het laatst won zijn nieuwsgierigheid het toch en kwam hij even gedag zeggen. Zo’n zachtaardig jong dier. Ik had echt ontzettend met hem te doen. Op een dag zullen ze alle levenslust die hij in zich heeft verwoest hebben, omdat hij al een stempel had nu. Ze zullen alles uit hem persen wat erin zit, omdat hij zo veel gekost heeft. Ik vroeg me af of hij het diep van binnen al wist. Ik hoopte in ieder geval dat hij op dat moment, zoals we daar stonden terwijl hij met mijn trui en mijn haar speelde, een moment van vrede voelde, even de realiteit ontvluchten, al was het maar voor even.

Dus nu zit ik hier, ik denk nog steeds aan hem en vraag me af hoe slecht hij nog behandeld zal worden nadat ik daar wegging. Hoe erg zal zijn lijden zijn tijdens dat ze hem gaan beleren en dan tijdens zijn carrière als renpaard en dan als dekhengst en wat daarna? Ergens wenste ik dat ik nooit was gaan helpen om mijn vriendin te verhuizen, dat ik die jonge hengst nooit ontmoet had en dat hij me nooit zo aangekeken had terwijl hij naar me toe kwam lopen in zijn weitje, want ik kan hem niet vergeten. Maar aan de andere kant ben ik hem ook dankbaar, want hij geeft een gezicht aan de grootschalige ellende in de rensport en hoe wreed velen daar zijn.
Ik weet zeker dat ik hem zo nu en dan voorbij zal zien komen op het beeldscherm in de kroeg. Dan wordt zijn naam genoemd en zijn karakter besproken, maar ik zal altijd onthouden hoe hard hij vocht tegen zijn onterechte mishandeling en ook aan de vriendelijkheid in zijn ogen toen hij benaderd werd door iemand die zijn pijn begreep. Ik vraag me af wie deze mensen het recht heeft gegeven om te denken dat ze dit een ander wezen aan mogen doen. Geld is zeker weten de wortel van al het kwaad.