Op dit moment (en dan put ik uit wat ik zo vaak heb gezien op zo veel weides, stallen en maneges) zullen velen van u het doorsnee programma, van bemesten, onkruidverdelgen, maaien en God weet wat, volgen om ‘graasnirwana’ te krijgen. Maar eigenlijk bent u waarschijnlijk alles aan het doen wat u verder weg brengt van waar u wilt zijn.
Al deze activiteiten verhinderen de vestiging van een type begrazing die uw dieren nodig hebben. U verhindert de groei van zoveel weldadige planten op uw weides en u moet dit gemis aan voedingsstoffen vervangen met voeders die onze paardenvrienden eigenlijk niet kunnen verteren. Jeetje, dit moet u een fortuin kosten om van twee kanten bij te moeten leggen.
Maar wat belangrijker is: dit is een systeem wat uit balans is; u moet (heel hard) proberen om het in balans te houden en die balans is fragiel, om het voorzichtig te zeggen.
En natuurlijk als de wei uit balans is, is het logisch dat het paard, of welk dier dan ook dat er van moet grazen, ook uit balans is. Al met al neemt hij maar zeer weinig verschillende planten tot zich en vertrouwd hij op u om aan te vullen wat hij mist en zelfs dan komt hij nog zo veel te kort. Deze poging om het gat te vullen, uit zich meestal in twee keer daags een portie krachtvoer of wat dan ook in een emmer, wat niet goed is voor de maag van het paard en voor de gezondheid van het paard of voor elke grazer, als we het er toch over hebben.
Paarden eten kleine beetjes over de hele dag, niet veel in één keer zoals honden en katten en voer in een emmer geven, gaat ze dus echt geen goed doen.
Dus wat kunnen we doen? Is het echt mogelijk om uw paard een gebalanceerde energie verschaffende, suiker arme, vezelrijke, zingende en dansende wei te geven? Ja, dat kunt u en door met Moeder Natuur mee te werken, in plaats van tegen haar in, gaat het nog minder kosten ook dan de ongebalanceerde weide die u nu heeft.
Hoe meer soorten planten er in de wei staan (gezonde, niet giftige wel te verstaan) hoe groter de balans in de wei zal zijn. Bovendien zal die veel stabieler zijn en zal de wei beter bestand zijn tegen begrazingsdruk. Dat alles was er al sinds millennia en als we Moeder Natuur gewoon haar werk zouden laten doen, vermoed ik dat veel van de gezondheidsproblemen van gedomesticeerde grazers niet zouden bestaan.
De verscheidenheid van planten verschaffen zoveel verschillende elementen die nodig zijn voor de gezondheid van de grazer en in verschillende hoeveelheden, dat, in het geheel gezien, bijvoorbeeld de hoeveelheid vitamine A klopt. Niet te veel en niet te weinig. U heeft niets hoeven doen, let wel, u heeft geen liksteen gegeven of een andere soort van kunstmatige manier aangewend om uw dier te geven wat hij nodig heeft, of wat u vernam dat hij nodig had. Bijna altijd als ik een klant bezoek, ga ik naar de voerkamer en zie ik allerlei zakken met dit of dat staan. Soms vraagt een klant me zelfs of dat nu allemaal wel nodig is. Dan loop ik simpelweg naar buiten en kijk naar de doffe ogen en de doffe vacht van de paarden en zeg: “wat denkt u zelf?”.
Paarden die zichzelf op een natuurlijke manier voeden met veel groenten en goed gevarieerde wei zullen een glimmende vacht en stralende ogen hebben. Gelooft u me niet? Kijk dan maar eens naar foto’s van Mustangs of Brumbies, die krijgen geen supplementen en toch moeten ze veel meer gevaren doorstaan dan uw paard. Ze hebben gezonde hoeven en benen, zijn sterk en fit en onze gestalde, ‘over-gevitaminiseerde’, ‘over-suikerde’ en ‘over-gemineraliseerde’ paarden zouden echt geen tegenstand aan ze kunnen bieden.
Ik ga echt niet betwisten dat paarden zo vaak als mogelijk buiten moeten lopen, het liefst dag en nacht, want ik hoop dat u ondertussen wel door had dat dat is waar ik voor sta. Veel paardeneigenaren zullen beweren dat de hoeveelheid geld die ze in hun paard stoppen veel zwaarder weegt dan de behoefte van het dier om paard te kunnen zijn! En als dat dan betekent dat ze 24 uur per dag op stal staan, dan is dat maar zo.
Ik denk dat dit de oorzaak is van zo veel leed en misère voor wat een blij en prachtig dier zou moeten zijn.
Het enige wat ik zal zeggen is dit: paarden, en inderdaad alle grazers, horen allerlei soorten vegetatie te eten, ze hebben het nodig om te kunnen bewegen, rennen, grazen, socialiseren en wat zulke dieren zoal meer behoren te doen. Het zijn onze denkbeelden die dit onmogelijk maken voor heel veel paarden.
De uitwerking van bijna 24 uur per dag op stal staan, kan gezien worden in paarden die in hun stal staan te weven, kribbebijten en die andere dezelfde, zich herhalende gedragingen laten zien.
We klagen allemaal over dieren in dierentuinen die zich anders gedragen dan normaal van nature door hun leefomgeving, toch wordt het door veels te veel paardeneigenaren acceptabel gevonden om paarden op zo’n zelfde manier te behandelen.
Ik zeg altijd tegen mensen: als u uw paard niet zoveel mogelijk buiten laat lopen, is dat te vergelijken met dat u op uw toilet zou moeten leven. Denk daar maar even over na.
U zou daar dan moeten eten, slapen en proberen om enige lichaamsbeweging te krijgen in dat kleine kamertje. Ik denk dat u ook enige vreemde gedragingen zou gaan vertonen. Sommige menselijke martelaren op deze wereld gebruiken zeer vergelijkbare technieken om te krijgen wat ze willen van hun slachtoffers.
Is dit acceptabel?
Alle grazers moeten natuurlijke vegetatie kunnen eten, daar zijn ze op gebouwd, dat zou ze toegestaan moeten worden en door het ze toe te staan, zult u een veel beter gebalanceerd en blijer dier krijgen. Als u niet actief bent in de rensport of niet op topniveau aan wedstrijden meedoet, heeft uw paard al dat zoete voer (lees: krachtvoer) echt niet nodig. Wees nou eens eerlijk, als u niet op dit niveau bezig bent met uw paard, stop dan met uw paard week in week uit te voeren alsof dat wel zo is.
Uw dier zou alles wat hij nodig heeft van het weiland af kunnen halen. Al met al, als een Brumby of een Mustang alles wat hij nodig heeft, krijgt door te grazen en nog steeds kan rennen, sprongen kan maken en vijanden kan ontvluchten, dan moet uw paard dat toch ook kunnen!?
Ten slotte zou ik nog iets willen bespreken dat ik vaak hoor en wat ik vaak irritant vind, want zoals gewoonlijk zullen we als mensen altijd proberen om iets te veranderen dat we eigenlijk gewoon zouden moeten accepteren.
Ik heb het hier over het zogenaamde schrale paard en het weldadige paard. U weet wel, het paard of de pony die ofwel al dik wordt van de wind of die zoveel eten moet dat hij zijn eigenaar een faillissement zou bezorgen.
Gegeven het feit dat paarden, net als alle dieren en planten op deze planeet, zijn wat ze zijn door hun genen. Waarom zouden we dan in hemelsnaam willen proberen om iets te veranderen, terwijl we fundamenteel geen schijn van kans hebben om erin te slagen, omdat we geen nieuwe set genen kunnen inbrengen in elke cel van het dier?
Alstu- alstublieft, laat uw paard zijn wie hij of zij is. Als Moeder Natuur door de genen heeft bepaald dat uw paard enigszins dun of dik is, laat ze dat dan zijn. Wij mensen zijn er ook in allerlei vormen en maten en zo is het ook met onze paardenvrienden. Als hij of zij gezond is, kan rennen, sprongen kan maken en u op de rug tolereert, wat maakt het dan uit dat dit niet het gewicht is wat een jurylid of wie-dan-ook geschikt of mooi vindt?
Garry Holter van Demeter Grassland Management is bijna het gehele jaar beschikbaar voor consult. Hij kan bereikt worden op telefoonnummer: 01273 – 515474 of via e-mail: dgmholter@btinternet.com.
Het bovenstaande artikel is samengesteld uit fragmenten van zijn Engelstalige boek, dat in CD formaat verkrijgbaar is bij de auteur. U kunt contact met de auteur opnemen voor informatie over beschikbaarheid en prijzen.
Monday, July 27, 2009
Weidebeheer voor iedereen Deel I door Dr. Garry Holter
Een groot aantal paardeneigenaren lijken niet meer te weten wat het moderne paard nodig heeft aan voeding. De meeste mensen nemen (ten onrechte) aan dat paarden en pony’s gras eten en dat is het dan. Zoals we verderop zullen zien, is dit een erg schadelijke theorie op verschillende vlakken. Zelfs wilde Zebra’s en andere Afrikaanse savanne grazers eten meer dan alleen gras; maar denk nu eens na, als u alleen gras aanbiedt, wat zullen ze dan verder eten?
In september 2005 stond er een kort artikel in de ‘Daily Telegraph’ over Zebra’s die in een dierentuin gehouden werden en gezondheidsproblemen hadden door het eten van suikerrijke Europese agrarische grassen, in tegenstelling tot de vezelrijke vegetatie (merk alstublieft op: niet alleen gras) uit Afrika. Wanneer ze de keus kregen tussen het zoete Euro spul en het ruwe, vezelrijke materiaal uit Afrika, kozen ze het stevige spul!!!! Dat zou uw paard dus ook doen en dan zou u nog steeds op de meeste wedstrijdniveaus mee kunnen doen, als dat is wat u graag wilde.
De meeste mensen hebben ook het idee dat de vegetatie in hun weiland gebloot, zo nodig bemest en onkruidvrij gehouden moet worden. Door dit te doen, gelooft u dat uw dieren krijgen wat ze nodig hebben en zit u tevreden voor het haardvuur te denken dat u het beste voor uw dieren doet. Het spijt me, maar een ‘alleen gras’ dieet is gewoon niet gezond, zelfs niet als het aangevuld wordt met verschillende likstenen, poeders en misschien zelfs met krachtvoer.
Als ik u nu eens elke dag ijs te eten zou geven, zou u dat eten als u geen andere keus had en uw gezondheid zou er onder lijden. Hetzelfde gaat op voor uw dieren, alleen moet u ijs dan vervangen met gras. In werkelijkheid zouden grazende dieren veel meer moeten eten dan alleen gras, of liever, ze zouden de mogelijkheid moeten hebben om te kiezen wat ze willen eten uit een uitgebreide variatie aan vegetatie.
Wedstrijdpaarden hebben, zoals alle atleten, een voedingsstimulans nodig, MAAR ze hebben ook een gezond dieet nodig en dat komt niet uit een emmer met krachtvoer. Vraag een Olympisch kampioen (willekeurige discipline) of ze ook kampioen zouden worden als ze hamburgers of junk food zouden eten en ze zouden niet bijkomen van het lachen.
Uw weilanden zouden moeten, en kunnen, alles bieden wat in zo’n zak krachtvoer of supplementen zit en in een vorm die Moeder Natuur eigenlijk bedoeld had voor uw dier om te eten. Het paard is gedurende miljoenen jaren geëvolueerd om bepaalde vegetatie te kunnen eten en verteren. Zulke dieren kunnen eigenlijk niet, en zijn niet bedoeld om, krachtvoer te verteren. Terwijl ze misschien alle nodige voedingsstoffen bevatten, kunnen ze ook tot problemen lijden in het spijsverteringskanaal van uw dier, met alle mogelijke gvolgen van dien.
Kijk maar naar maagzweren in renpaarden als voorbeeld (meer dan 80% van de renpaarden heeft maagzweren). Zoals met zoveel dingen die we in deze moderne tijden doen, is op die manier voeren puur voor ONS gemak en onjuiste overtuigingen en dat is op verschillende niveaus gewoon niet eerlijk naar onze dieren toe.
Dit soort voeders kunnen ook vol zitten met de verkeerde suikers en/of met te veel zout (ze kunnen als conserveermiddel dienen) die voor menselijke maatstaven ongewenst zijn. Dit zelfde geldt ook voor uw dieren. Zaken als insuline resistentie, hoge bloeddruk etc. maken net zo goed deel uit van dierlijke gezondheidsproblemen als die van de mens.
Het zou ook kunnen verklaren waarom uw dieren geen lang, vezelrijk gras of vegetatie eten. Het is niet zoet (maar wel heel gezond). Dus door uw dieren zoet spul te voeren, moedigt u kieskeurig eten aan. En u denkt dan dat het nodig is om uw weiland te bloten (ze eten dat lange spul toch niet) en kort gras is dus erg zoet…
Moeder Natuur heeft gedurende de gehele evolutie een systeem van interactie en onderlinge balans ontwikkeld binnen alle ecosystemen, zoals ook grasland, die daardoor een gebalanceerde energiestroom produceren voor de organismen die daar leven.
(nu klinkt het net alsof dit hele systeem ontworpen is, maar natuurlijk heeft het zichzelf zo ontwikkeld en zal het met de tijd weer veranderen) Deze energie vermindert hoe verder we in de voedselketen kijken, omdat verschillende organismen hun deel van die energie opeisen.
Uw paarden zitten meer richting het einde van die voedselketen, maar moeten hun energie van een moeilijke bron onttrekken, de planten, daarom zijn ze zo groot. Wij, met onze oneindige wijsheid (vaak aangemoedigd door gladde advertenties of cataclystisch falen of doordat de kampioen van welke discipline dan ook het gebruikt), menen dat deze energiestroom ongeschikt is of onvoldoende goedheid bevat of zelfs energie (!) om zoveel redenen als dat er blaadjes gras in de wei staan. Als dit niet waar is, waarom rennen we dan allemaal naar de locale krachtvoer winkel om dat spul te kopen dat veelal vooral terug te vinden is in hun mest? Nu ga ik iets zeggen dat kabaal zal veroorzaken onder diegenen die onkruidverdelgers en kunstmest gebruiken, met het geloof dat ze zo voor goed ruwvoer zorgen.
Ik geloof dat een monocultuur van gras, vooral moderne agrarische grasmix, zelfs aangevuld met supplementen, gevaarlijk is. “Grote grutten!”, hoor ik u zeggen, maar het is waar.
Deze grassen produceren in de lente en het vroege voorjaar (door selectief kweken en genetische modificatie) heel veel suikers (fructaan). Het zijn deze suikers die betrokken zijn bij het groeiend aantal paarden met voedingsgerelateerde hoefbevangenheid sinds de Tweede Wereldoorlog. Hoe dit precies in zijn werk gaat, is zeer ingewikkeld en wordt nog verder onderzocht, maar er zijn hele sterke aanwijzingen dat deze suikers in contact met de maagflora zorgen voor het vrijkomen van bepaalde chemicaliën (gifstoffen) die op hun beurt weer hoefbevangenheid veroorzaken door de lamellen in de hoef te beschadigen/vernietigen, door het verminderen van de bloedtoevoer naar dat deel van de ‘voet’.
Oh! Ik zeg niet dat ALLE paarden die hoefbevangen zijn dat zijn door zulk suikerrijk gras, of zoiets; paarden kunnen ook hoefbevangen raken door vergiftiging, baarmoederontsteking of blessure. Luister goed naar uw dierenarts, hij/zij zal weten welke vorm uw paard heeft. Wilde paarden zijn bijna nooit hoefbevangen trouwens en zij die het wel zijn, worden al snel door roofdieren uit de populatie verwijderd. Is Moeder Natuur niet prachtig!
In de periode dat ik dit schreef, kwam bij een klant het onderwerp ter sprake van hoe lang het gras mag zijn en begrazingsmethodes. Ze hield spijkerhard vol dat haar paarden alleen maar gras gingen eten dat niet langer dan 75mm was (het werd gebloot als het langer durfde te worden). Het werd bemest en was erg groen. De paarden aten echter liever het lange gras aan de andere kant van het hek en leken bereid dit hek te vernietigen om bij het gras te kunnen dat ze eigenlijk wilden eten. Toen ik de eigenaresse hierop wees, zei ze dat ze opdracht zou geven om schrikdraad om het weiland te plaatsen, zodat de paarden “die rommel” niet meer zouden eten. Ze moest even weg, omdat de dierenarts arriveerde (één van haar pony’s was hoefbevangen!), maar dit leidde al snel tot een interessante discussie tussen de klant, de dierenarts en mij.
In plaats van het eens te zijn met de klant (tot haar grote teleurstelling), begon de dierenarts (met een iets luidere toon dan normaal, waarschijnlijk om ongestoord zijn verhaal te kunnen houden) te zeggen: “Dat rot gras in de wei helpt Domino niet, u kunt beter maar goed luisteren naar wat deze meneer te zeggen heeft.”. Nadat ik de dierenarts 50 euro had overhandigd (geintje!), vertelde ik verder en de klant begon intensiever te luisteren (nu samen met de dierenarts). Ik vertelde haar dat wilde paarden geen ‘gemanicuurd’ gras eten en dat het puur ons idee van ‘netjes’ is, dat ervoor zorgt dat paarden het verkeerde soort vegetatie eten. Laat op uw weides lang gras groeien en laat het in zaad komen, het kan geen kwaad en is beter voor uw dieren dan kort gras.
Paarden hebben een veel gevarieerdere groep planten nodig om in hun voedingsbehoeften te voorzien dan dat ze eigenlijk tot hun beschikking hebben op de gemiddelde wei. De waarheid is dat dit geldt voor elke grazer, maar het is heel moeilijk om aan een intensieve veehouder uit te leggen dat zijn vee het beter zou doen op een wei met een breed spectrum van planten of Middeleeuwse wei, dan op de monocultuur waar ze nu op staan.
Veeboeren gebruiken als argument bijvoorbeeld, dat het langer duurt voor een dier om zwaarder te worden of om melk te produceren op zo’n weiland, maar dit speelt geen rol of zou geen rol moeten spelen voor de paardeneigenaar, zelfs niet voor diegenen die de volgende Derby of Oaks winnaar voort willen brengen.
Wordt vervolgd…
Garry Holter van Demeter Pasture Management is bijna het gehele jaar beschikbaar voor consult. Hij is bereikbaar op telefoonnummer: 01273 – 515474 of E-mail: dgmholter@btinternet.com.
Het bovenstaande artikel is samengesteld uit fragmenten van zijn Engelstalige boek dat in CD formaat bij de auteur verkrijgbaar is. U kunt contact met de auteur opnemen voor informatie over beschikbaarheid en prijzen.
In september 2005 stond er een kort artikel in de ‘Daily Telegraph’ over Zebra’s die in een dierentuin gehouden werden en gezondheidsproblemen hadden door het eten van suikerrijke Europese agrarische grassen, in tegenstelling tot de vezelrijke vegetatie (merk alstublieft op: niet alleen gras) uit Afrika. Wanneer ze de keus kregen tussen het zoete Euro spul en het ruwe, vezelrijke materiaal uit Afrika, kozen ze het stevige spul!!!! Dat zou uw paard dus ook doen en dan zou u nog steeds op de meeste wedstrijdniveaus mee kunnen doen, als dat is wat u graag wilde.
De meeste mensen hebben ook het idee dat de vegetatie in hun weiland gebloot, zo nodig bemest en onkruidvrij gehouden moet worden. Door dit te doen, gelooft u dat uw dieren krijgen wat ze nodig hebben en zit u tevreden voor het haardvuur te denken dat u het beste voor uw dieren doet. Het spijt me, maar een ‘alleen gras’ dieet is gewoon niet gezond, zelfs niet als het aangevuld wordt met verschillende likstenen, poeders en misschien zelfs met krachtvoer.
Als ik u nu eens elke dag ijs te eten zou geven, zou u dat eten als u geen andere keus had en uw gezondheid zou er onder lijden. Hetzelfde gaat op voor uw dieren, alleen moet u ijs dan vervangen met gras. In werkelijkheid zouden grazende dieren veel meer moeten eten dan alleen gras, of liever, ze zouden de mogelijkheid moeten hebben om te kiezen wat ze willen eten uit een uitgebreide variatie aan vegetatie.
Wedstrijdpaarden hebben, zoals alle atleten, een voedingsstimulans nodig, MAAR ze hebben ook een gezond dieet nodig en dat komt niet uit een emmer met krachtvoer. Vraag een Olympisch kampioen (willekeurige discipline) of ze ook kampioen zouden worden als ze hamburgers of junk food zouden eten en ze zouden niet bijkomen van het lachen.
Uw weilanden zouden moeten, en kunnen, alles bieden wat in zo’n zak krachtvoer of supplementen zit en in een vorm die Moeder Natuur eigenlijk bedoeld had voor uw dier om te eten. Het paard is gedurende miljoenen jaren geëvolueerd om bepaalde vegetatie te kunnen eten en verteren. Zulke dieren kunnen eigenlijk niet, en zijn niet bedoeld om, krachtvoer te verteren. Terwijl ze misschien alle nodige voedingsstoffen bevatten, kunnen ze ook tot problemen lijden in het spijsverteringskanaal van uw dier, met alle mogelijke gvolgen van dien.
Kijk maar naar maagzweren in renpaarden als voorbeeld (meer dan 80% van de renpaarden heeft maagzweren). Zoals met zoveel dingen die we in deze moderne tijden doen, is op die manier voeren puur voor ONS gemak en onjuiste overtuigingen en dat is op verschillende niveaus gewoon niet eerlijk naar onze dieren toe.
Dit soort voeders kunnen ook vol zitten met de verkeerde suikers en/of met te veel zout (ze kunnen als conserveermiddel dienen) die voor menselijke maatstaven ongewenst zijn. Dit zelfde geldt ook voor uw dieren. Zaken als insuline resistentie, hoge bloeddruk etc. maken net zo goed deel uit van dierlijke gezondheidsproblemen als die van de mens.
Het zou ook kunnen verklaren waarom uw dieren geen lang, vezelrijk gras of vegetatie eten. Het is niet zoet (maar wel heel gezond). Dus door uw dieren zoet spul te voeren, moedigt u kieskeurig eten aan. En u denkt dan dat het nodig is om uw weiland te bloten (ze eten dat lange spul toch niet) en kort gras is dus erg zoet…
Moeder Natuur heeft gedurende de gehele evolutie een systeem van interactie en onderlinge balans ontwikkeld binnen alle ecosystemen, zoals ook grasland, die daardoor een gebalanceerde energiestroom produceren voor de organismen die daar leven.
(nu klinkt het net alsof dit hele systeem ontworpen is, maar natuurlijk heeft het zichzelf zo ontwikkeld en zal het met de tijd weer veranderen) Deze energie vermindert hoe verder we in de voedselketen kijken, omdat verschillende organismen hun deel van die energie opeisen.
Uw paarden zitten meer richting het einde van die voedselketen, maar moeten hun energie van een moeilijke bron onttrekken, de planten, daarom zijn ze zo groot. Wij, met onze oneindige wijsheid (vaak aangemoedigd door gladde advertenties of cataclystisch falen of doordat de kampioen van welke discipline dan ook het gebruikt), menen dat deze energiestroom ongeschikt is of onvoldoende goedheid bevat of zelfs energie (!) om zoveel redenen als dat er blaadjes gras in de wei staan. Als dit niet waar is, waarom rennen we dan allemaal naar de locale krachtvoer winkel om dat spul te kopen dat veelal vooral terug te vinden is in hun mest? Nu ga ik iets zeggen dat kabaal zal veroorzaken onder diegenen die onkruidverdelgers en kunstmest gebruiken, met het geloof dat ze zo voor goed ruwvoer zorgen.
Ik geloof dat een monocultuur van gras, vooral moderne agrarische grasmix, zelfs aangevuld met supplementen, gevaarlijk is. “Grote grutten!”, hoor ik u zeggen, maar het is waar.
Deze grassen produceren in de lente en het vroege voorjaar (door selectief kweken en genetische modificatie) heel veel suikers (fructaan). Het zijn deze suikers die betrokken zijn bij het groeiend aantal paarden met voedingsgerelateerde hoefbevangenheid sinds de Tweede Wereldoorlog. Hoe dit precies in zijn werk gaat, is zeer ingewikkeld en wordt nog verder onderzocht, maar er zijn hele sterke aanwijzingen dat deze suikers in contact met de maagflora zorgen voor het vrijkomen van bepaalde chemicaliën (gifstoffen) die op hun beurt weer hoefbevangenheid veroorzaken door de lamellen in de hoef te beschadigen/vernietigen, door het verminderen van de bloedtoevoer naar dat deel van de ‘voet’.
Oh! Ik zeg niet dat ALLE paarden die hoefbevangen zijn dat zijn door zulk suikerrijk gras, of zoiets; paarden kunnen ook hoefbevangen raken door vergiftiging, baarmoederontsteking of blessure. Luister goed naar uw dierenarts, hij/zij zal weten welke vorm uw paard heeft. Wilde paarden zijn bijna nooit hoefbevangen trouwens en zij die het wel zijn, worden al snel door roofdieren uit de populatie verwijderd. Is Moeder Natuur niet prachtig!
In de periode dat ik dit schreef, kwam bij een klant het onderwerp ter sprake van hoe lang het gras mag zijn en begrazingsmethodes. Ze hield spijkerhard vol dat haar paarden alleen maar gras gingen eten dat niet langer dan 75mm was (het werd gebloot als het langer durfde te worden). Het werd bemest en was erg groen. De paarden aten echter liever het lange gras aan de andere kant van het hek en leken bereid dit hek te vernietigen om bij het gras te kunnen dat ze eigenlijk wilden eten. Toen ik de eigenaresse hierop wees, zei ze dat ze opdracht zou geven om schrikdraad om het weiland te plaatsen, zodat de paarden “die rommel” niet meer zouden eten. Ze moest even weg, omdat de dierenarts arriveerde (één van haar pony’s was hoefbevangen!), maar dit leidde al snel tot een interessante discussie tussen de klant, de dierenarts en mij.
In plaats van het eens te zijn met de klant (tot haar grote teleurstelling), begon de dierenarts (met een iets luidere toon dan normaal, waarschijnlijk om ongestoord zijn verhaal te kunnen houden) te zeggen: “Dat rot gras in de wei helpt Domino niet, u kunt beter maar goed luisteren naar wat deze meneer te zeggen heeft.”. Nadat ik de dierenarts 50 euro had overhandigd (geintje!), vertelde ik verder en de klant begon intensiever te luisteren (nu samen met de dierenarts). Ik vertelde haar dat wilde paarden geen ‘gemanicuurd’ gras eten en dat het puur ons idee van ‘netjes’ is, dat ervoor zorgt dat paarden het verkeerde soort vegetatie eten. Laat op uw weides lang gras groeien en laat het in zaad komen, het kan geen kwaad en is beter voor uw dieren dan kort gras.
Paarden hebben een veel gevarieerdere groep planten nodig om in hun voedingsbehoeften te voorzien dan dat ze eigenlijk tot hun beschikking hebben op de gemiddelde wei. De waarheid is dat dit geldt voor elke grazer, maar het is heel moeilijk om aan een intensieve veehouder uit te leggen dat zijn vee het beter zou doen op een wei met een breed spectrum van planten of Middeleeuwse wei, dan op de monocultuur waar ze nu op staan.
Veeboeren gebruiken als argument bijvoorbeeld, dat het langer duurt voor een dier om zwaarder te worden of om melk te produceren op zo’n weiland, maar dit speelt geen rol of zou geen rol moeten spelen voor de paardeneigenaar, zelfs niet voor diegenen die de volgende Derby of Oaks winnaar voort willen brengen.
Wordt vervolgd…
Garry Holter van Demeter Pasture Management is bijna het gehele jaar beschikbaar voor consult. Hij is bereikbaar op telefoonnummer: 01273 – 515474 of E-mail: dgmholter@btinternet.com.
Het bovenstaande artikel is samengesteld uit fragmenten van zijn Engelstalige boek dat in CD formaat bij de auteur verkrijgbaar is. U kunt contact met de auteur opnemen voor informatie over beschikbaarheid en prijzen.
Hoefijzers zijn totaal onverdedigbaar
Gepubliceerd als ‘Viewpoint’ artikel in het tijdschrift ‘Journal of Equine Veterinary Science’, Juli 2004, p266.
Volume 24, Nummer 7 en hier gepubliceerd met vriendelijke dank aan Dr. Robert Cook.
(voor alle duidelijkheid: dit is een reactie van Dr. Cook op een eerder gepubliceerd commentaar van Dr. Steve Hicks)
“Allemaal echte nieuwe ideeën” zei Alfred North Whitehead, “hebben een zeker aspect van gekheid wanneer ze voor het eerst voorgesteld worden.” Zo waarschuwt een oud spreekwoord ook: “De onzin van vandaag, is de algemeen geaccepteerde gang van zake van morgen.” Ik hoop dat Dr. Steve Hicks (JEVS, p98, Maart 2004) lang genoeg zal leven om morgen mee te maken en een vlaag van berouw zal voelen dat hij het niet zag aankomen.
Het aantal onbeslagen paarden zal groeien, omdat deze verlichte beweging in de paardenwereld niet zal vervagen. Een dierenarts zou niet verbaasd moeten zijn als een groot aantal serieuze, vaak voorkomende en moeilijk te genezen problemen opgelost kunnen worden door de voeten van het paard niet in ijzers te klemmen en hem niet langer 23 van de 24 uur per dag gevangen te zetten, maar hem 24 uur per dag buiten te laten lopen. Voor een dierenarts die zich toewijdt aan het welzijn van paarden zou dit zeker goed nieuws moeten zijn.
Door mijn steun aan deze beweging af te schilderen als onzin, laat Dr. Hicks zien dat hij niet inziet dat ik slechts een boodschapper ben, als getuige van de gegrondheid van Dr. Strassers onderzoek. Dr. Hicks wil de boodschap niet horen. In plaats daarvan probeert hij mijn geloofwaardigheid als getuige teniet te doen, als een advocaat die in een kruisverhoor een totaal onverdedigbare zaak verdedigt. Maar ook al slaagt hij, het zal de groei van het geluid van onbeslagen hoeven niet stoppen. De ‘blote voeten beweging’ heeft al genoeg momentum ontwikkeld om te blijven groeien, met dank aan een moedige dierenarts uit Duitsland en een wereldwijd leger van vastberaden paardeneigenaren. Alleen het feit al dat de methodes van Strasser succesvol zijn in het laten herstellen van paarden met hoefkatrol ontsteking/-syndroom en hoefbevangenheid, tot nu toe nog twee beruchte problemen, bewijzen hun punt.
Desalniettemin, ben ik me ervan bewust dat veel dierenartsen, zelfs een meerderheid, de mening van Dr. Hicks delen, dat paarden vandaag de dag niet kunnen werken zonder hoefijzers. Maar een mening dat iets onmogelijk is, heeft geen betekenis als het tegendeel al bewezen is. Dr. Hicks zou dit zelf kunnen ontdekken door www.thehorsehoof.com en vele andere websites te bezoeken.
Voor diegenen die niet zijn zoals de man die zei: “Val me niet lastig met feiten, mijn standpunt staat vast.”, zou ik willen zeggen: Lees vooral de feiten. Al geruime tijd presteren onbeslagen paarden indrukwekkend in disciplines als 100 mijl endurance races. Dit is een feit en zo klaar als een klontje.
James Lovelock zag dat het ongeveer 40 jaar duurt voordat een wetenschappelijk idee geaccepteerd wordt. Dr. Strasser is de afgelopen 20 jaar bezig geweest met haar ideeën over de paardenhoef te ontwikkelen. Dankzij de publicatie van haar eerste twee boeken, zes jaar geleden, heeft een aanzienlijke hoeveelheid oplettende paardeneigenaren de hoeven van hun paarden laten spreken en de manier van houden van hun paarden veranderd. Het zou nog 20 jaar kunnen duren voordat de meerderheid van paardeneigenaren deze beweging volgt, dus de huidige generatie dierenartsen hoeft niet meteen op een zijspoor gezet te worden op het gebied van hoefverzorging. Maar hun continue kennisverruiming mag niet vertraagd worden. Een dierenarts die beweert dat een onbeslagen paard niet kan werken, is als een ingenieur die zegt dat een bij niet kan vliegen. W. Robert Cook, FRCVS, PhD.Professor of Surgery EmeritusTufts University, School of Veterinary Medicine
Volume 24, Nummer 7 en hier gepubliceerd met vriendelijke dank aan Dr. Robert Cook.
(voor alle duidelijkheid: dit is een reactie van Dr. Cook op een eerder gepubliceerd commentaar van Dr. Steve Hicks)
“Allemaal echte nieuwe ideeën” zei Alfred North Whitehead, “hebben een zeker aspect van gekheid wanneer ze voor het eerst voorgesteld worden.” Zo waarschuwt een oud spreekwoord ook: “De onzin van vandaag, is de algemeen geaccepteerde gang van zake van morgen.” Ik hoop dat Dr. Steve Hicks (JEVS, p98, Maart 2004) lang genoeg zal leven om morgen mee te maken en een vlaag van berouw zal voelen dat hij het niet zag aankomen.
Het aantal onbeslagen paarden zal groeien, omdat deze verlichte beweging in de paardenwereld niet zal vervagen. Een dierenarts zou niet verbaasd moeten zijn als een groot aantal serieuze, vaak voorkomende en moeilijk te genezen problemen opgelost kunnen worden door de voeten van het paard niet in ijzers te klemmen en hem niet langer 23 van de 24 uur per dag gevangen te zetten, maar hem 24 uur per dag buiten te laten lopen. Voor een dierenarts die zich toewijdt aan het welzijn van paarden zou dit zeker goed nieuws moeten zijn.
Door mijn steun aan deze beweging af te schilderen als onzin, laat Dr. Hicks zien dat hij niet inziet dat ik slechts een boodschapper ben, als getuige van de gegrondheid van Dr. Strassers onderzoek. Dr. Hicks wil de boodschap niet horen. In plaats daarvan probeert hij mijn geloofwaardigheid als getuige teniet te doen, als een advocaat die in een kruisverhoor een totaal onverdedigbare zaak verdedigt. Maar ook al slaagt hij, het zal de groei van het geluid van onbeslagen hoeven niet stoppen. De ‘blote voeten beweging’ heeft al genoeg momentum ontwikkeld om te blijven groeien, met dank aan een moedige dierenarts uit Duitsland en een wereldwijd leger van vastberaden paardeneigenaren. Alleen het feit al dat de methodes van Strasser succesvol zijn in het laten herstellen van paarden met hoefkatrol ontsteking/-syndroom en hoefbevangenheid, tot nu toe nog twee beruchte problemen, bewijzen hun punt.
Desalniettemin, ben ik me ervan bewust dat veel dierenartsen, zelfs een meerderheid, de mening van Dr. Hicks delen, dat paarden vandaag de dag niet kunnen werken zonder hoefijzers. Maar een mening dat iets onmogelijk is, heeft geen betekenis als het tegendeel al bewezen is. Dr. Hicks zou dit zelf kunnen ontdekken door www.thehorsehoof.com en vele andere websites te bezoeken.
Voor diegenen die niet zijn zoals de man die zei: “Val me niet lastig met feiten, mijn standpunt staat vast.”, zou ik willen zeggen: Lees vooral de feiten. Al geruime tijd presteren onbeslagen paarden indrukwekkend in disciplines als 100 mijl endurance races. Dit is een feit en zo klaar als een klontje.
James Lovelock zag dat het ongeveer 40 jaar duurt voordat een wetenschappelijk idee geaccepteerd wordt. Dr. Strasser is de afgelopen 20 jaar bezig geweest met haar ideeën over de paardenhoef te ontwikkelen. Dankzij de publicatie van haar eerste twee boeken, zes jaar geleden, heeft een aanzienlijke hoeveelheid oplettende paardeneigenaren de hoeven van hun paarden laten spreken en de manier van houden van hun paarden veranderd. Het zou nog 20 jaar kunnen duren voordat de meerderheid van paardeneigenaren deze beweging volgt, dus de huidige generatie dierenartsen hoeft niet meteen op een zijspoor gezet te worden op het gebied van hoefverzorging. Maar hun continue kennisverruiming mag niet vertraagd worden. Een dierenarts die beweert dat een onbeslagen paard niet kan werken, is als een ingenieur die zegt dat een bij niet kan vliegen. W. Robert Cook, FRCVS, PhD.Professor of Surgery EmeritusTufts University, School of Veterinary Medicine
Over Dr. Hiltrud Strasser
Al bijna 30 jaar lang bestudeert Dr. Strasser de oorzaken en behandeling van kreupelheid, als mede andere algemeen voorkomende gezondheidsproblemen van gedomesticeerde paarden. Aan de hand van haar onderzoek heeft ze een compleet model ontwikkeld voor de verzorging van het gedomesticeerde paard. Dit model helpt om een groot percentage van de gezondheidsproblemen, die geassocieerd zijn met de zorg voor en het houden van paarden, te minimaliseren.
Dr. Strasser haalde haar bul in paardenhouderij, fokken en diergeneeskunde aan de Humboldt universiteit en de Vrije universiteit in Berlijn. Daarnaast verkreeg ze ook haar Ph.D. aan de Vrije universiteit.
Door het paard en zijn hoeven in zijn natuurlijke omstandigheden te bestuderen, heeft Dr. Strasser ongekende successen behaald in de behandeling van hoefbevangenheid, als mede andere kreupelheden en gezondheidsproblemen die voorheen als ‘ongeneeslijk’ geschouwd werden in de traditionele gezondheidszorg. Door toepassing van haar methode van bekappen en paarden houden, het bieden van optimale gezondheid, wordt de levensverwachting van het gedomesticeerde paard langer.
Dr. Strasser is de auteur van boeken over kreupelheid, genezing en natuurlijk paarden houden en heeft vele artikelen geschreven voor paarden- en veterinaire tijdschriften, waarvan verschillende in vele talen zijn vertaald. Ze reist continue de hele wereld over om seminars te geven en om dierenartsen, hoefsmeden en paardeneigenaren te onderwijzen over hoe het ongeneslijke te genezen en zo de paarden een leven lang gezondheid te bieden.
Ze heeft met succes de ‘barefoot’ (blote voeten) beweging gelanceerd in Amerika, Canada, Europa, Zuid Afrika, Groot Brittannië, Australië en Nieuw Zeeland. Haar campagne om nieuwe paardeneigenaren en studenten in hoefverzorging te onderwijzen blijft groeien terwijl ze de wereld rondreist.
Dr. Strasser is internationaal erkend voor haar standvastige strijd voor natuurlijk paarden houden, bekappen en paarden welzijn. Ze is recentelijk genomineerd door het tijdschrift ‘American Farrier’ voor de ‘International Veterinarians Hall of Fame’.
De komende jaren zal Dr. Strasser zich blijven inzetten om dierenartsen, haar studenten en paardeneigenaren via verschillende wegen te informeren en te onderwijzen over haar methodes om zo het welzijn van paarden wereldwijd te proberen te verbeteren.
Dr. Strasser haalde haar bul in paardenhouderij, fokken en diergeneeskunde aan de Humboldt universiteit en de Vrije universiteit in Berlijn. Daarnaast verkreeg ze ook haar Ph.D. aan de Vrije universiteit.
Door het paard en zijn hoeven in zijn natuurlijke omstandigheden te bestuderen, heeft Dr. Strasser ongekende successen behaald in de behandeling van hoefbevangenheid, als mede andere kreupelheden en gezondheidsproblemen die voorheen als ‘ongeneeslijk’ geschouwd werden in de traditionele gezondheidszorg. Door toepassing van haar methode van bekappen en paarden houden, het bieden van optimale gezondheid, wordt de levensverwachting van het gedomesticeerde paard langer.
Dr. Strasser is de auteur van boeken over kreupelheid, genezing en natuurlijk paarden houden en heeft vele artikelen geschreven voor paarden- en veterinaire tijdschriften, waarvan verschillende in vele talen zijn vertaald. Ze reist continue de hele wereld over om seminars te geven en om dierenartsen, hoefsmeden en paardeneigenaren te onderwijzen over hoe het ongeneslijke te genezen en zo de paarden een leven lang gezondheid te bieden.
Ze heeft met succes de ‘barefoot’ (blote voeten) beweging gelanceerd in Amerika, Canada, Europa, Zuid Afrika, Groot Brittannië, Australië en Nieuw Zeeland. Haar campagne om nieuwe paardeneigenaren en studenten in hoefverzorging te onderwijzen blijft groeien terwijl ze de wereld rondreist.
Dr. Strasser is internationaal erkend voor haar standvastige strijd voor natuurlijk paarden houden, bekappen en paarden welzijn. Ze is recentelijk genomineerd door het tijdschrift ‘American Farrier’ voor de ‘International Veterinarians Hall of Fame’.
De komende jaren zal Dr. Strasser zich blijven inzetten om dierenartsen, haar studenten en paardeneigenaren via verschillende wegen te informeren en te onderwijzen over haar methodes om zo het welzijn van paarden wereldwijd te proberen te verbeteren.
Eén keer per week bekappen?? Of wel: wat u moet weten over de voeten van uw paard
Een paard, in zijn natuurlijke leefomgeving, legt gemiddeld 15-30km per dag af met de kudde, over gevarieerd terrein. De hoeven passen zich aan de soort ondergrond aan (of het nu woestijnzand, prairie gras, rotsgrond, ijs of de natte Camargue is): hoorngroei en slijtage zijn in balans, en de functionele, optimale configuratie en vorm van de hoef worden natuurlijk onderhouden. De hoef blijft soepel en flexibel door dagelijks contact met modder of water wanneer het paard drinkt. De hoeven bevatten geen vorm van vet, olie of kunstmatige vochtregulerende substantie en hebben die ook niet nodig.
Het is echter zo, dat paarden in de zorg van mensen bijna altijd te weinig natuurlijke (en biologisch vereiste!) beweging krijgen. Met als gevolg dat het nodig is de hoeven te bekappen om de natuurlijke slijtage te imiteren en dit is veel vaker nodig dan eens in de 6-8 weken.
Voor specialisten in hoefverzorging en paardeneigenaren die werken volgens Dr. Strassers methode, is om de 2 weken bekappen normaal, als de natuurlijk vereiste hoeveelheid beweging niet gehaald wordt. Dit maakt het mogelijk om de deugdelijke hoef in zijn fysiologisch ideale vorm te houden (door, bijvoorbeeld, te voorkomen dat de steunsels te lang worden en te voorkomen dat de hielen niet meer op dezelfde hoogte als de straal en de hoefballen zijn en in dat geval dus schade aan het binnenste van de hoef toe zouden brengen, in het bijzonder aan het gebied rond de hoefkatrol). Dit bewerkstelligt ook het herstel van vervormde hoeven en andere hoefgerelateerde kwalen (gecontraheerde hielen, hoefbevangenheid, hoefkatrol ontsteking, rotstraal, artritis, om er een paar te noemen). Het is echter wel noodzakelijk om de vereiste kennis te hebben van de werking van de hoef en zijn fysiologisch deugdelijke vorm om zo te kappen.
Er zijn een aantal eerste vereisten voor een deugdelijk werkende hoef
1. Over het algemeen hebben de voorhoeven een hoek van 45 graden (hoek teen met grond) en zijn rond in het gebied van de teen, terwijl de achterhoeven iets steiler zijn, ongeveer 55 graden, en puntiger zijn in de regio van de teen. Op deze manier zijn de voorhoeven in staat om het grootste gedeelte van het gewicht van het paard te dragen en zijn ze optimaal schokabsorberend, de achterhoeven verschaffen zo optimale veerkracht en elasticiteit om de benodigde aandrijfkracht te leveren (de meer puntige teen kan zich goed afzetten in de grond).
2. Een groot deel van de straal heeft contact met de grond, om het paard een goede voeling met de grond te geven, een deel van het gewicht te dragen en om als schokdemper te werken. De straal is het breedst bij de hielen, wanneer je een lijn langs de rand van de straal zou trekken van de punt tot de hiel, zou het verlengde van deze lijn langs de buitenkant van de hoefbal moeten lopen. Als deze lijn door de hoefbal snijdt, is de hoef gecontraheerd (doorgaans het gevolg van hoefijzers en/of ondeugdelijk bekappen).
3. De hoefwand en vooral de hielen komen een fractie boven de zool uit en de hielen niet boven het niveau van de straal, want anders kunnen er schadelijke hefboom krachten in de hoef ontstaan.
4. De zool is glad en licht concaaf; hij draagt alleen bij de voorteen gewicht (ongeveer 1cm is op dezelfde hoogte als de hoefwand).
5. De steunsels steken niet meer dan 1-2mm boven de zool uit en komen gelijk met de zool op ongeveer het midden van de straal. Zij functioneren als antislip hulpmiddel en mogen onder geen enkele omstandigheid gewicht dragen (of wel, niet op hetzelfde niveau als de hoefwand komen).
Alleen wanneer deze fysiologische regels in acht genomen worden, kunnen de hoeven werken als schokbreker en pomp zoals dat biologisch de bedoeling was. (de hoeven zijn onderdeel van de bloedcirculatie, ze pompen bloed van de hoef terug naar het lichaam)
Het hoefbeen is opgehangen aan de lamellen in de hoefcapsule en wordt omringd door het met bloed gevulde corium. Wanneer de hoef van grond wordt opgetild, is de hoefcapsule op zijn kleinst en oefent het druk uit op het corium, dus het bloed verlaat het corium (ofwel, het bloed wordt omhoog gepompt en het hart wordt zo ondersteund). Als de hoef gewicht draagt, zet de hoefcapsule uit, het hoefbeen zakt naar beneden en de zool spreidt zich neerwaarts en naar buiten uit. Als gevolg hiervan heeft het corium meer ruimte (ongeveer 5mm i.p.v. 2-3mm als de hoef geen gewicht draagt) en kan zich als een spons met bloed vullen. Als de hoef weer opgetild wordt, herhaalt de hele cyclus zich weer. Dus, met elke stap pompen de hoeven bloed terug naar het hart. Dit pompen van bloed door het corium is noodzakelijk voor afvalstoffen- en voedingsstoffen uitwisseling in de weefsels van de hoef en ondersteunt dus de bloedsomloop.
Daarnaast is de hoef dus ook verantwoordelijk voor schokdemping. Dit gebeurt door het uitspreiden van de hoefcapsule en de verende beweging van het opgehangen hoefbeen (is dus niet onbewegelijk opgehangen). Dan is het ook nog zo dat de hoef het eerste contact zou moeten maken met de zachtere delen van de hoef (dus de straal en de hoefballen), wat de schokabsorptie nog meer vergroot.
Deze noodzakelijke functies van de hoef worden ernstig verstoord door ze met ijzers te beslaan. Het spreiden van de hoef op het moment van gewicht dragen, is dan bijna volledig onmogelijk. Want de hoef spreid zich namelijk niet alleen in het achterste 1/3 deel van de hoef, maar over de volledige lengte, van de teen tot de hielen. Als gevolg hiervan is er onvoldoende bloedtoevoer en circulatie, met slechte kwaliteit hoorn als resultaat. De gevoeligheid van de hoef (voor pijn of voor wat dan ook) vermindert aanzienlijk, omdat de zenuwen in de hoef onvoldoende zuurstof krijgen (door verminderde bloedsomloop in de hoef). Met een hoefijzer raken de zachtere, schokabsorberende straal en hoefballen niet langer het eerste de grond, maar in plaats daarvan een stuk hard, stug, niet schokabsorberend metaal.
In 1984 vervolgde de Zwitserse Cavalerie, op de medische veterinaire faculteit van de Universiteit van Zurich, het onderzoek over het effect van hoefijzers. Studies wezen uit dat de schok die de beslagen hoef krijgt op harde grond 10-33 keer harder is dan in geval van een onbeslagen hoef.
De vibraties die het hoefijzer veroorzaakt in de hoef komen overeen met ongeveer 800Hz, vergeleken met ‘slechts’ 150Hz bij rubber beslag.
Hoe dan ook, schokabsorptie en pompwerking kunnen ook onvoldoende zijn bij een onbeslagen paard, als de hoef vervormd is (ondeugdelijke bekapping) en/of als de hoef te droog is en dus niet langer elastisch.
Copyright Dr. vet. med. H. Strasser Blaihofstr. 42/1, 72074 Tuebingen, Duitsland TeUFax: (011) 497071-87572 Ed. & Canadian contact: Sabine Naujoks Box 44, Qualicum Beach, BC, V9K 1S7
Het is echter zo, dat paarden in de zorg van mensen bijna altijd te weinig natuurlijke (en biologisch vereiste!) beweging krijgen. Met als gevolg dat het nodig is de hoeven te bekappen om de natuurlijke slijtage te imiteren en dit is veel vaker nodig dan eens in de 6-8 weken.
Voor specialisten in hoefverzorging en paardeneigenaren die werken volgens Dr. Strassers methode, is om de 2 weken bekappen normaal, als de natuurlijk vereiste hoeveelheid beweging niet gehaald wordt. Dit maakt het mogelijk om de deugdelijke hoef in zijn fysiologisch ideale vorm te houden (door, bijvoorbeeld, te voorkomen dat de steunsels te lang worden en te voorkomen dat de hielen niet meer op dezelfde hoogte als de straal en de hoefballen zijn en in dat geval dus schade aan het binnenste van de hoef toe zouden brengen, in het bijzonder aan het gebied rond de hoefkatrol). Dit bewerkstelligt ook het herstel van vervormde hoeven en andere hoefgerelateerde kwalen (gecontraheerde hielen, hoefbevangenheid, hoefkatrol ontsteking, rotstraal, artritis, om er een paar te noemen). Het is echter wel noodzakelijk om de vereiste kennis te hebben van de werking van de hoef en zijn fysiologisch deugdelijke vorm om zo te kappen.
Er zijn een aantal eerste vereisten voor een deugdelijk werkende hoef
1. Over het algemeen hebben de voorhoeven een hoek van 45 graden (hoek teen met grond) en zijn rond in het gebied van de teen, terwijl de achterhoeven iets steiler zijn, ongeveer 55 graden, en puntiger zijn in de regio van de teen. Op deze manier zijn de voorhoeven in staat om het grootste gedeelte van het gewicht van het paard te dragen en zijn ze optimaal schokabsorberend, de achterhoeven verschaffen zo optimale veerkracht en elasticiteit om de benodigde aandrijfkracht te leveren (de meer puntige teen kan zich goed afzetten in de grond).
2. Een groot deel van de straal heeft contact met de grond, om het paard een goede voeling met de grond te geven, een deel van het gewicht te dragen en om als schokdemper te werken. De straal is het breedst bij de hielen, wanneer je een lijn langs de rand van de straal zou trekken van de punt tot de hiel, zou het verlengde van deze lijn langs de buitenkant van de hoefbal moeten lopen. Als deze lijn door de hoefbal snijdt, is de hoef gecontraheerd (doorgaans het gevolg van hoefijzers en/of ondeugdelijk bekappen).
3. De hoefwand en vooral de hielen komen een fractie boven de zool uit en de hielen niet boven het niveau van de straal, want anders kunnen er schadelijke hefboom krachten in de hoef ontstaan.
4. De zool is glad en licht concaaf; hij draagt alleen bij de voorteen gewicht (ongeveer 1cm is op dezelfde hoogte als de hoefwand).
5. De steunsels steken niet meer dan 1-2mm boven de zool uit en komen gelijk met de zool op ongeveer het midden van de straal. Zij functioneren als antislip hulpmiddel en mogen onder geen enkele omstandigheid gewicht dragen (of wel, niet op hetzelfde niveau als de hoefwand komen).
Alleen wanneer deze fysiologische regels in acht genomen worden, kunnen de hoeven werken als schokbreker en pomp zoals dat biologisch de bedoeling was. (de hoeven zijn onderdeel van de bloedcirculatie, ze pompen bloed van de hoef terug naar het lichaam)
Het hoefbeen is opgehangen aan de lamellen in de hoefcapsule en wordt omringd door het met bloed gevulde corium. Wanneer de hoef van grond wordt opgetild, is de hoefcapsule op zijn kleinst en oefent het druk uit op het corium, dus het bloed verlaat het corium (ofwel, het bloed wordt omhoog gepompt en het hart wordt zo ondersteund). Als de hoef gewicht draagt, zet de hoefcapsule uit, het hoefbeen zakt naar beneden en de zool spreidt zich neerwaarts en naar buiten uit. Als gevolg hiervan heeft het corium meer ruimte (ongeveer 5mm i.p.v. 2-3mm als de hoef geen gewicht draagt) en kan zich als een spons met bloed vullen. Als de hoef weer opgetild wordt, herhaalt de hele cyclus zich weer. Dus, met elke stap pompen de hoeven bloed terug naar het hart. Dit pompen van bloed door het corium is noodzakelijk voor afvalstoffen- en voedingsstoffen uitwisseling in de weefsels van de hoef en ondersteunt dus de bloedsomloop.
Daarnaast is de hoef dus ook verantwoordelijk voor schokdemping. Dit gebeurt door het uitspreiden van de hoefcapsule en de verende beweging van het opgehangen hoefbeen (is dus niet onbewegelijk opgehangen). Dan is het ook nog zo dat de hoef het eerste contact zou moeten maken met de zachtere delen van de hoef (dus de straal en de hoefballen), wat de schokabsorptie nog meer vergroot.
Deze noodzakelijke functies van de hoef worden ernstig verstoord door ze met ijzers te beslaan. Het spreiden van de hoef op het moment van gewicht dragen, is dan bijna volledig onmogelijk. Want de hoef spreid zich namelijk niet alleen in het achterste 1/3 deel van de hoef, maar over de volledige lengte, van de teen tot de hielen. Als gevolg hiervan is er onvoldoende bloedtoevoer en circulatie, met slechte kwaliteit hoorn als resultaat. De gevoeligheid van de hoef (voor pijn of voor wat dan ook) vermindert aanzienlijk, omdat de zenuwen in de hoef onvoldoende zuurstof krijgen (door verminderde bloedsomloop in de hoef). Met een hoefijzer raken de zachtere, schokabsorberende straal en hoefballen niet langer het eerste de grond, maar in plaats daarvan een stuk hard, stug, niet schokabsorberend metaal.
In 1984 vervolgde de Zwitserse Cavalerie, op de medische veterinaire faculteit van de Universiteit van Zurich, het onderzoek over het effect van hoefijzers. Studies wezen uit dat de schok die de beslagen hoef krijgt op harde grond 10-33 keer harder is dan in geval van een onbeslagen hoef.
De vibraties die het hoefijzer veroorzaakt in de hoef komen overeen met ongeveer 800Hz, vergeleken met ‘slechts’ 150Hz bij rubber beslag.
Hoe dan ook, schokabsorptie en pompwerking kunnen ook onvoldoende zijn bij een onbeslagen paard, als de hoef vervormd is (ondeugdelijke bekapping) en/of als de hoef te droog is en dus niet langer elastisch.
Copyright Dr. vet. med. H. Strasser Blaihofstr. 42/1, 72074 Tuebingen, Duitsland TeUFax: (011) 497071-87572 Ed. & Canadian contact: Sabine Naujoks Box 44, Qualicum Beach, BC, V9K 1S7
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
